Ik ben een mens van vlees en bloed,

Een druppel in de oceaan,

Onherkenbaar in de golven.

Een korrel zand in de woestijn,

Zo slokt de menigte mij op,

Raak ik telkens weer bedolven.

Maar gedragen door het witte licht,

Stijg ik uit boven mezelf,

Ken ik even geen gewicht,

Meer dan een schaduw in het witte licht,

Met open ogen in de zon,

Ontdek ik mijn gezicht.

Ik word geboren in de bergen,

Draag het water naar de zee,

Maar waarom ben ik vergeten.

Ik zet mijn stappen in het zand,

Maar wordt geruisloos weggespoeld,

En vul mijn plek weer in de leegte.

Maar gedragen door het witte licht,

Kom ik los van wie mij maakte,

Knijpt de tijd z'n ogen dicht,

Meer dan een schaduw in het witte licht,

Met open ogen in de zon,

Ontdek ik mijn gezicht.

Ik voel dat deze kaars niet voor altijd zal blijven branden,

Dus ik verdrink me in de schijn die het licht voor even werd,

Nog heel even en de waarheid slaat de leugen kei hard uit mijn handen,

Mijn ogen branden als de hel,

Maar ik ben liever blind dan dat ik hier nu sterf.

Gedragen door het witte licht,

Kom ik los van wie mij maakte,

Knijpt de tijd z'n ogen dicht,

Meer dan een schaduw in het witte licht,

Met open ogen in de zon.

Gedragen door het witte licht,

Stijg ik uit boven mezelf,

Ken ik even geen gewicht,

Meer dan een schaduw in het witte licht,

Met open ogen in de zon,

Genees ik mijn gezicht.

Ik ben een mens van vlees en bloed,

Een druppel in de oceaan,

Ik ga ten onder in de golven.