Ik werd verblind

Door de dingen om me heen

Met mezelf alleen

Kon ik niet kijken

Naar de wereld die blijft draaien

En langzaamaan verdween ik in een gat

Ik was woest op iedereen die zei

Dat ie wel wist hoe het nu zat

En hoe het zo gekomen was

En hoe het dan weer verder moest

Wat een onzin

Want niets hoefde en er kon gewoon teveel

Er kon veel teveel

En ik durfde niet te kiezen

Er kon veel teveel

Er was nog zoveel te verliezen

Er stak een wind op

En de bomen stonden scheef

Aan een horizon die wegdreef

Ik trok mijn jas aan

En ik vocht me door de regen

En langzaamaan verdween ik in een storm

En ik dacht aan iedereen die ooit

Gezegd had iets te weten

Maar als het ooit begrepen was

Dan was alles nu veranderd

Wat een onzin

Want niets hoefde maar er kon gewoon teveel

Er kon veel teveel

En ik durfde niet te kiezen

Er kon veel teveel

Er was nog zoveel te verliezen

Alles lag open

De wegen waren leeg

Je kon zwerven, je kon lopen

En niets van wat we kregen

Was te zwaar of te licht

Niets had een gewicht

Dat je niet dragen kon

Maar nu, maar nu is er teveel

Teveel dat achter me vastligt

Er kon veel teveel

En ik durfde niet te kiezen

Er kon veel teveel

Er was nog zoveel te verliezen